De verschrikking van de openingsrit 

O jee, de openingsrit komt eraan. Wat moet ik? Mijn fiets heeft de afgelopen maanden stilletjes in de schuur gehangen, nog onder de modderspatten van de Soeprit. Ik hoor mijn fiets denken: ‘Eindigt hier onze romance? Je hebt maanden niet naar me om gekeken, terwijl ik jou al die jaren zo liefdevol en zonder mopperen, weer of geen weer, terug naar huis droeg. En nu heb je me een winter lang laten  verkommeren tussen de oude verfblikken en overbodig gereedschap. Ik heb er slappe banden van gekregen.’

Ik moet mijn fiets gelijk geven. Ik heb onze relatie verwaarloosd en hij zal het terugbetalen door me meedogenloos te laten zwoegen. Gelijk heeft-ie. Mijn conditie wordt er met de jaren toch al  niet beter op. Daar zal na mijn winterslaap nog minder van over zijn. En dan nog die kou erbij. Bij de gedachte aan de openingsrit alleen al bevriezen mijn vingers. Waarom in hemelsnaam nu al beginnen? Half februari hoor je met carnaval een paar dagen aangeschoten over straat te lopen om de rest van de week onder een elektrische deken je roes uit te slapen. Een openingsrit in februari, wie bedenkt zoiets!  Zal je zien, moeten we straks tegen een martelende  windkracht 4 in de natte sneeuw overeind zien te blijven. Mijn fiets kent me zo langzamerhand en ziet het schrikbeeld in mijn ogen. ‘Zal mij benieuwen of hij de rit uitrijdt.’ Hoor ik hem dat echt zeggen? Ik verbeeld het me niet. Ik hoor het echt.