Wie zijn de echte Doortrappers?

Flink doortrappen. Af en toe kon ik even in de luwte rijden achter de rug van een fietsmaat, maar even later kreeg ik de wind weer met volle kracht tegen mijn gezicht. Het bleef zoeken naar de juiste positie. Duwen, trekken, duwen, trekken met die pedalen. Het zuur brandt in m’n dijen, m’n kuiten verkrampen. Praten lukt niet meer, want m’n adem schiet tekort. Niet dat ik wat hoor, want de bulderende wind waait alle stemgeluid weg. Er is evenwel geen andere optie dan doortrappen, want in het begin van het jaar kweek je de conditie voor de rest van het seizoen. Dat weet iedereen. De meeste van mijn fietsmaten hebben een lange staat van dienst. Ze fietsen vanaf hun jonge jaren. De status ‘Master’ heeft elk van hen stuk voor stuk verdiend. Je voelt dat ze genieten van het harde werken. Nog steeds sterk en taai. Mannen met karakter. Het zijn echter Doortrappers. Achter de geraniums zitten kan altijd nog.

Ik zet mijn helm af en ontdoe me van m’n over-en-fietsschoenen. Mijn wangen zijn rood, maar of dat van de kou komt of van het harde trappen? Een combinatie ervan denk ik. Terwijl ik mijn telefoon pak om Strava te synchroniseren, zet ik het koffiezetapparaat aan. Tijdens het fietsen had ik al een passende titel voor de rit bedacht. ‘Lekker doortrappen onder barre omstandigheden.’ Of iets in die geest. Iets dat klinkt zoals het was: stoer. Met een kop sterke koffie kom ik wat bij en ik zie de data op Strava. Ondertussen komen de eerste kudo’s binnen nog voor ik zelf goed en wel de rit gezien heb. Ben niet ontevreden over het gereden tempo. Met die wind en die kou had ik minder verwacht.