Het gevaar zit in een klein hoekje; het is een cliché maar ook zo ontzettend waar. Gelukkig zijn we er niet de hele dag mee bezig dat overal gevaar dreigt; dat zou het leven bijna onleefbaar maken. En als fietsers weten we dondersgoed dat we kwetsbaar zijn, maar dat ook weerhoudt ons er niet van elke keer weer op te stappen voor een heerlijke rit voor lichaam èn geest. Het gaat gelukkig ook heel vaak goed; bijna altijd zelfs. En omdat het gevaar in een klein hoekje zit, kun je van tevoren toch niet voorkomen dat je in dat ene kleine hoekje terecht komt. Ik ook niet op woensdag 5 februari in het achterland van Marbelle, Spanje.
Ik had mijn ritje zelfs goed voorbereid door in Komoot een route te maken met zo weinig mogelijk verkeer. In 8 km slingert de weg met een fijn stijgingspercentage van 4% langs de bergflank naar het witte dorpje Istan. Het dorpje ligt te baden in de zon op de beboste helling. Ik geniet ! Na het dorpje wordt de weg smaller; een bordje geeft aan "pista forestal". Ha leuk, denk ik nog. Een wat avontuurlijkere weg door de natuur! Een paar mountainbikers komen uit tegengestelde richting. Hola! Met 15 graden Celsius is het voor hun het winter, maar ik rij optimistisch kort-kort hoewel ik wel merk dat de stukken in de schaduw wat fris aanvoelen. Plotseling- uit het niets na een bocht naar rechts- zwiept mijn achterwiel naar links. Ik denk nog aan een lekke band; probeer de fiets onder controle te houden. Maar er is geen houden aan; ik maak nog een zwieper en duikel van de huurfiets af en land hard op mijn linker flank. Daar lig ik dan; op een stil weggetje in een bos. Pijn! Ik kan niet direct omhoogkomen en heb meteen de ernst van de situatie door.
Na 1 minuut komt er een pickuptruck langs die gelukkig stopt. De spanjaard helpt me overeind, maar meer dan zitten lukt niet. Ik voel meteen een akelig scherpe pijnscheut door mijn linker schouder en weet: gebroken sleutelbeen. Zo voelt dat dus bij profs die je op TV-beelden meteen hun schouder ziet pakken en hun onderarm moeten ondersteunen. Mijn linkerbeen wil niks meer. Er zit nog wel gevoel in, maar de spieren zijn niet in staat tot enige beweging. Ambulancia! De spanjaard belt 112. Het wachten duurt lang. Wat blijkt: door een misverstand met de beller kan de ambulance de plek niet vinden en is alweer op de terugweg als mijn vrouw Jessica met onze huurauto de berg op komt rijden. Na een uur op het koude asfalt word ik op een brancard de ambulance in geschoven.
Twee röntgenfoto's in het ziekenhuis bevestigen: een gebroken sleutelbeen en gebroken heup. De volgende dag gaan er 3 titanium pinnen in. Hier ga ik wel even mee zoet zijn. Voor een sleutelbeen staat 3 tot 6 weken; heup 3 tot 4 maanden. Het voelt als een onevenredig zware straf voor een relatief kleine glijpartij. Maar dat heb je met die kleine hoekjes en daar kun je weinig aan doen.
Bernd
Reactie plaatsen
Reacties
Hallo Bernd, hoe is het mogelijk dat je van zo'n treurig incident toch nog iets leuks kan maken? Een leuk bericht voor ons, de Vlekkers, maar voor jou één groot tranendal. Een goed herstel en tot snel, Jan Aarnout
Hoi Bern.
Nou dat is niet mis, lang revalideren nu
Ongeluk ligt in een klein hoekje.
Voorlopig blijf je nog in Spanje tot dat je mag
Vliegen.
Je heb het mooi beschreven.
Wij wensen heel veel beterschap.
Groetjes Jan en Ilse
Hoe je een triest verhaal mooi weet te omschrijven; mijn complimenten
Veel strekte gewenst bij het herstel
Balen Bern, beterschap💪🏻
Je komt met dit mooie verslag in aanmerking voor de Titanium stuurpen! Sterkte Bernd!!!
Het moet op z’n zachts gezegd erg onaangenaam voor je zijn… en ook koud: in aanmerking genomen dat je kort-kort op pad ging. Toch een tijdje op de koude grond gelegen 😫
Goede vlucht naar huis en hou je taai!
Hoi Bernd,
In het winterseizoen is er vaak weinig nieuws over Vlek. En nu toch nieuws. Maar wel nieuws dat we liever niet hadden gezien. Ik wens je spoedig herstel en dat je fietsplezier hier niet onder te lijden heeft. Groeten, Henk
Hallo Bernd,
Wat een gebeurtenis, heel veel sterkte en vlot herstel toegewenst.